Story of Myanmar

Mingulaba (hallo in Burmese!)

Daar is het dan, het reisverslag over Myanmar. We hebben uiteindelijk door het land getrokken van plek naar plek tussen 8 tot 18 oktober met een wisselende groep medestudenten.
We hadden ongeveer opgezocht wat we wouden zien, en in welke volgorde dat moest gebeuren.
Helaas moesten we dit wel wat naar beneden schalen naar waar we ook echt tijd voor hadden... Maar dit was dan ook alles voor de voorbereiding, een vliegticket heen, en terug.
We waren dus klaar om verrast te worden, en dat werden we zeker!

Een van de dingen die ik in ieder geval niet wist, is dat het nationale kledingstuk in Myanmar een longyi is, een soort rok, OOK voor de mannen. Onmogelijk om uit te leggen hoe je het aantrekt, zie foto voor het resultaat of een filmpje op internet als je wil weten hoe het werkt.
Maar nu hooghouden met een bal (gemaakt van een soort bamboe, totaal andres dan onze bal) óók hun ding is wat onmogelijk is met die rok, hebben ze wat anders bedacht. Je kan de rok zo omvouwen dat het een korte broek wordt. En dat is me toch een gezicht haha, 5 mannen in een rondje die een kleine bal hooghouden in niks anders dan alleen een omgevouwen rok.
Ik moet zeggen dat ik laaiend enthousiast was over dit kledingstuk, en kon het dus niet laten om er een te kopen, dus ik kan het altijd nog laten zien als ik terug ben!

Als je aankomt in Myanmar dan kom je waarschijnlijk aan in de hoofdstad Rangoon / Yangon.
Een deel van onze groep bleef hier achter voor een echt Duits Oktoberfest feest (ja zelfs in Burma).
De rest had hier echt geen trek in en we vertrokken diezelfde dag nog uit de stad, niet dat de stad zo erg is, maar het is toch vaak zo dat het mooier / leuker is buiten de grote steden, met steden zoals Rome als uitzondering misschien.
De volgende stop was Bagan met de nachtbus. Dit leverde een van de spannendste momenten op voor mij tot nu toe. We vertrokken om 6 uur uit de stad met een taxi naar het busstation 20 km verderop met de bus te vertrekken om 8 uur. Helaas hadden wij geen rekening gehouden met het vreselijke verkeer van Yangon, zijnde een miljoenenstad zonder enige infrastructuur waardoor we te laat op het busstation aankwamen (ja echt, 2 uur is niet genoeg om 20 km te reizen).
Aangekomen bij de buscompany waren zij natuurlijk niet blij met ons, wat bleek: de bus was al vertrokken (Myanmar is de eerste plek in Azie waar de bussen op tijd vertrekken). Uiteindelijk hebben ze de bus opgebeld om te wachten, en zeiden ze tegen de taxi chauffeur om ons naar de bus te brengen. Maar hierop flipte de chauffeur hem, het leek er echt op dat ze op de vuist met elkaar zouden gaan. Ook ons aanbod om hem er geld voor te geven was niet goed genoeg. Na veel heisa besloot hij ons toch te brengen, maar toen vroeg hij om nóg meer geld in de taxi, anders wou hij ons niet brengen…. In the end hebben we hem toch maar de 1,50 gegeven waar hij om vroeg (het stelt ook echt niks voor, hè). Uiteindelijk zou het niet eng geweest zijn als ze gewoon Nederlands / Engels spraken maar als je niet weet wat ze schreeuwen dan is het toch een ander verhaal….
Ook in Myanmar geldt, net als Thailand, als je ergens aankomt met een bus toeristen, dan staan er waarschijnlijk 20 taxi chauffeurs klaar, die je maar al te graag ergens heen willen brengen.
Hoe vervelend dit soms ook overkomt, zie het maar beter zo: het is uitermate handig!
Laat je niet gek maken.

Bagan is écht een prachtig gebied in Myanmar. van de 4000+ tempels zijn helaas nog maar 2700 over na de aardbeving in 1975, maar het zijn er nog steeds te veel om allemaal te zien, en de meesten in goede staat. Rondrijden op een elektrische scooter van tempel naar tempel in dit prachtige, net zo vlakke gebied als Nederland is een must. Prachtige zonsondergangen vanaf de top van de hoogste tempels.
Uiteindelijk hadden we hier meer tijd kunnen besteden, maar we wouden graag nog meer plekken zien, dus ook hier slechts 1 dag doorgebracht. Volgende dag: Inle Lake

Een prachtig meer in een vallei op 900 meter hoogte. Omringd door natuur, overal kleine dorpjes aan en op het water die te bezoeken zijn per boot, echt prachtig! Ook de traditionele hill tribes in het gebergte. Helaas kwamen we tot de ontdekking dat Bagan de enige plek in Myanmar was waar toeristen scooters mogen huren, hier was het verboden aangezien er een ongeluk was met een toeirst 5 jaar geleden waardoor 3 mensen om het leven kwam.
Het is zo dat Myanmar geen verkeersregels heeft, men rijdt op 'verstandhouding'. En toeristen delen die niet natuurlijk. Maar fietsen huren, dát mocht gelukkig wel :)
We hebben hier zo’n 4 dagen gespendeerd om veel te wandelen, te fietsen, en te varen. Het weer was helaas minder hier, dus het spreekwoord we zijn niet van suiker kwam vaak ter sprake. Maar dat werkt toch minder na de zoveelste dag regen, het heeft toch zijn invloed.
Ook een trektocht van 2 dagen gemaakt van Inle lake naar Kalaw, een stad (lees: klein dorp) verderop. Met gids natuurlijk, sinds het vrij onmogelijk is die wandeling zelf te maken vanwege al de kleine paden die je kan nemen (met de regen was het soms meer een klein riviertje waar je in liep).
Geweldige ervaring, eten en slapen met locals!

Om terug te komen op die (niet bestaande) verkeersregels: Er zijn eigenlijk wel duidelijke regels te onderscheiden, zo hebben ze hier en daar wel eens een stoplicht, mensen op de grotere weg gaan voor, en een groter voertuig heeft voorrang op een kleiner voertuig op dezelfde weg.
Zijspiegels worden helaas niet echt effectief gebruikt, in plaats daarvan hebben ze de toeter. Om mensen te laten weten dat je in gaat halen moet je gewoon even toeteren. Werkt prima in kleine dorpjes, in de hoofdstad is het toeteren een ramp... dit is wel overduidelijk anders dan Thailand, waar de toeter zo goed als niet gebruikt wordt.

De laatste locatie was tussen Inle Lake en Yangon, Stad genaamd Bago. Dit keer geen VIP nachtbus maar de gewone nachtbus. Gelukkig nog steeds goede stoelen en een lakentje. Wel mooi om te zien hoe, omdat de bus niet vol was, hij vol wordt gestopt met goederen en zo deels goederentransport voertuig wordt om toch wat geld te verdienen. Op de tv schermen werden Burmese soapseries (veel heisa en geschreeuw, vanuit ons perspectief) en een optreden van een hele goede (oprecht) band van Myanmar. Gelukkig gingen die schermen om 12 uur ‘s nachts wel uit. Je wordt wel wakker gehouden door mensen die om 5 uur ‘s nachts beginnen met belletjes te plegen (5 uur is het begin van de dag in Myanmar, kom ik straks op terug).

In deze stad was voor ons het mooiste om te zien een van de grootste pythons ooit. Hij wordt geacht 126 jaar te zijn, of dat echt waar is, dat weet ik nog net niet, maar er schijnt bewijs te zijn. Hij heeft zijn eigen tempel met een groot bad en een wereld aan kussens. Een donatie aan deze reincarnatie van een beroemde boedhist brengt geluk. Impressive!
Vanaf Bago een daytrip genomen naar Golden rock (kyaikto). Een grote tempel met gouden top (rock) bovenop een hoge berg. Vanaf de start van de berg ben je er by truck in 45 minuten.
Maar er was ook een pelgrims tocht van 4 uur, zoals men er vroeger alleen kon komen (moet je nagaan hoe ze over dat pad alle materialen hebben gesleept). Dus dan weet je wel welk pad we kiezen... Pelgrimstocht! Het pad liep kriskras door de bergen van dorpje naar dorpje langs een rivier.
Prachtige uitzichten, prachtige dorpjes, en prachtige mensen.

Het was zo mooi om te zien hoe Myanmar als een van de weinige landen – de hoofdstad daar gelaten – nog gedomineerd wordt door de natuur met hier en daar menselijke inmening, ipv dat de overgebleven natuurgebieden ‘beheerd’ en ‘behouden’ moeten worden. Hoewel je ook in Myanmar hier en daar nationale parken hebt, kun je ook gewoon het dorp uitlopen over een klein pad en binnen de kortste tijd zit je in de welbekende ‘middle of nowhere’ en struikel je over de kleine hutjes en huisjes van oude stammen. Ook is het mooi hoe een berg dan wel lijkt alsof er niemand woont, maar onder alle boomtoppen zitten hele dorpen verborgen die je alleen kan bereiken via kleine paadjes, zoals via de pelgrimstocht. Tot onze verbazing werd in een klein dorpje in datzelfde gebied Engels gegeven, al aan kinderen van 6 (kwamen we achter nadat we waren uitgenodigd voor thee en een lunch). Dit verklaard misschien waarom het Engels van de gemiddelde inwoner vrij goed was, zeker ook als je het vergelijkt met Thailand.

Na deze tocht moesten we naar beneden om onze bus terug te halen, en zo zie je maar dat wij ons zeker wel 2x stoten aan dezelfde steen. Wéér een bus gemist, en deze keer zonder de kans om hem in te halen. En hier kregen we opnieuw de vriendelijkheid zonder grenzen te zien van mensen in Myanmar. Zonder ernaar te vragen komen de mensen van het busbedrijf met geld aan voor een nieuwe bus ticket voor een andere organisatie, ondanks dat het toch echt onze eigen schuld was.
Echt, de mensen in Myanmar geven een nieuwe betekenis aan ‘klant is koning’.

Enerzijds was deze hele reis heel anders dan ik Thailand tot nu toe heb ervaren, maar ik heb nog te weinig gezien van het noorden van Thailand, wat ook minder bewoond is, om er echt over te kunnen oordelen. Ik verwacht dat dit meer lijkt zoals Myanmar op mij overkwam en ben dus erg benieuwd om het noorden van Thailand te zien om te zien in hoeverre het hetzelfde is!

Wat opviel, is hoe men in Myanmar de uren van de dag beleven. Wat ik bedoel is dit: anders dan in veel andere warme landen sluiten de restaurants in Myanmar al om 9 uur, zo niet eerder. Cafés zijn er niet veel en ook die sluiten dan al snel. Uitgaan is onmogelijk. Sommige plekken hebben zelfs een tijd waarop alles stil moet zijn, en 1 hotel sloot de elektriciteit af rond 10 uur. Vroeg op bed dus.
En dan, om 5/6 uur ‘s ochtend, is er drukte alom. Je ziet dat het meeste werk dat de inwoners moeten verrichten in zonlicht moet gebeuren, en dat ze dus wakker zijn wanneer de zon opkomt.

Natuurlijk is het onmogelijk om in een reisverslag als dit, hoe lang het ook is, te bevatten wat je allemaal mee maakt elke dag. Natuurlijk hoeft het ook geen samenvatting van alles te zijn.
All-in-all was het gewoon een geweldige reis in een land met prachtige natuur, met de aardigste mensen. Alles is mogelijk en erg makkelijk, zo ook het rondreizen. Als je aan de weg loopt kan je praktisch je hand op steken naar elk voertuig en ze willen je voor een klein bedrag meenemen.
Ook op voedsel gebied, net als in Thailand, is alles mogelijk. Er is een menu maar je kan wijzigen wat je wil. Ik heb het nog niet uitgeprobeerd, maar mij is verteld dat je zelfs je eigen ingrediënten mee kan nemen en de kok kan vragen om die toe te voegen aan het gerecht.
Een nieuwe culinaire ervaring die ik in Myanmar kreeg is een 'restaurant' waar je niet kan kiezen wat je wil, er is slechts 1 maaltijd en die krijg je. Maar het mooiste was dat wij dit niet wisten, en zij spraken geen Engels, dus wij zeiden simpelweg 'food' en zij wezen naar een tafel. In afwachting voor een menu, kregen wij allerhande eten, koffie en thee. De 2e keer dat dit gebeurde waren we erop voorbereid haha.

Om iets meer een idee te geven van de reis zal ik meer en meer foto’s toevoegen zodra ik ze krijg van mensen, dus kijk gerust over een week nog eens of er meer foto’s zijn. Als het even mogelijk is, zet ik de foto's ergens anders op het internet en dan krijgen jullie de link, ik mag namelijk nauwelijks nog foto's uploaden op deze site... Hoor graag jullie reacties of als jullie nog vragen hebben, kan altijd. Er is natuurlijk van alles gebeurd in die 10 dagen, en in een skype gesprek kan ik altijd meer delen! 