De laatste reis

Mijn Indonesië trip ben ik begonnen in Jakarta. Een plek waar ik het erg naar mijn zin heb gehad maar nu gelukkig niet meer ben. Wat daar gebeurd is, was toch wel weer even schrikken, vooral ook na Bangkok een paar maanden geleden. Gelukkig bevond ik mij op dat moment een paar uur vliegen naar het oosten op het eiland Flores, en allang niet meer op Java. Overigens zijn de mensen die ik ken van Java allemaal oké, en behalve dat ze het echt zat zijn, gaat het leven daar al snel gewoon door (omdat het niet bepaald de eerste keer is).

Voor mijn reis in Indonesië heb ik besloten om (voor mij) wat nieuws te proberen: Couchsurfing. Via een site contact maken met locals, en bij hun overnachten. Met een beetje geluk leiden ze je ook nog rond.
En geluk had ik. Voor Jakarta had ik iemand gevonden die mij ook nog ophaalde van het vliegveld. Wat een service! Hij, zijn vrienden en familie hebben mij het oudere gedeelte van Jakarta laten zien (met oude Nederlandse forten, havens en voorraadopslagplaatsen) en Musea. Maar ook het nieuwe, moderne Jakarta met gigantische winkelcentra en skybars. Het eerste wat mensen (vooral op Java dan) zullen vragen als ze in een nieuwe plek komen is waar de winkelcentra zijn (aldus de locals). Bij het afscheid nemen werden er culturele producten uitgewisseld, zo ging er een mikado spel naar hen van mij, en daar kreeg ik ander speelgoed voor terug, wat jullie nog wel te zien krijgen…
Ook namen ze me mee naar een kledingfestival, iaw een grote kledingmarkt met live muziek. De vriend van de zus van de couchsurfer (ingewikkeld) moest ook optreden. Uiteindelijk nog een cd gekregen van deze reggae band die een van de beste van Indonesië moet zijn: Ganstarasta.

Toen was het wel tijd om verder te trekken naar Yogjakarta. Hiervoor moest een vrij grote afstand afgelegd worden met een nachttrein (10 uur). Helaas betekent nachttrein in Indonesië enkel en alleen dat de trein in de nacht rijdt, en staat het niet voor extra comfort.
Oftewel 10 uur met weinig ruimte in een vierzits op houten bankjes. Maar dan ben je er ook... in ieder geval levert dit weer genoeg mogelijkheden om met de mensen te converseren. Ze zijn maar wat blij om je tips te geven :)

Ook voor Yogjakarta heb ik weer kunnen regelen dat een couchsurfer mij op zou halen, ditmaal vanaf het station. De vermoeidheid zat er aardig in, maar toch besloten we om maar direct (7 uur sochtends) op pad te gaan. Een van de grootste dingen om te zien rondom yogjakarta is de Borobudur tempel. Vroeger moet dit onderdeel zijn geweest van een grote stad, maar nu staat alleen de tempel nog overeind (na talloze aardbevingen en vulkaan uitbarstingen). Aan de andere kant van de stad is het Prambanan tempelgebied te vinden wat hindoeïstisch is ipv boeddhistisch. Dit bezochten we ook nog diezelfde dag aangezien we zo lekker vroeg begonnen waren... Gelukkig kon dit allemaal gedaan worden per scooter van de couchsurfer, wat vervoer van a naar b zeker een stuk makkelijker maakt.
Ook een bezoek aan de culturele dingen zoals het paleis mogen niet overgeslagen worden. Het staat er nog om bekend dat dit paleis door de sultan ter beschikking was gesteld aan de ‘rebellen’ als hoofdkwartier in de strijd tegen de Nederlanders. 'Wij' durfden dit paleis niet aan te vallen, vanwege de hoge aanzien die de sultan genoot van de bevolking. Voor de rest hebben we nog andere plekken bezocht zoals de markt, het strand, en de berg kaliberu.
Maar wat ik gewoon het mooiste vond, is dat alles samen met de locals gebeurd, en zo'n markt dus ook op hun manier beleeft.
Ik zat in Yogjakarta samen in de studentenkamer wat deel uitmaakte van een groot huis met zo'n 8 kamers. En dat is dan natuurlijk geen luxe. Zet je wel aan tot denken, als een wc geen wc papier, maar ook geen bidet heeft. Slechts een emmer met water. En als douche, diezelfde emmer met water.
Het was ook niet altijd alleen maar leuk. Zo moet er per se gewacht worden op iedereen. En in de tijd dat die persoon dan komt opdagen, is er nog iemand gebeld, en daar moet ook even op gewacht worden. Het samen uit samen thuis principe is zeer belangrijk. Wat begrijpelijk is, maar soms de dagen of avonden zeer kort kan maken.

Als volgende uitstapje heb ik het in mijn hoofd gehaald dat ik hoe dan ook een vulkaan wou beklimmen. En dan niet zomaar een vulkaan natuurlijk. Vulkaan Merapi, vlakbij Yogjakarta, staat bekend als de meest actieve vulkaan van Indonesië, en had bv in 2010 nog een enorme uitbarsting. Dat moest hem dan dus maar worden!
om 1 uur 's nachts werd er vertrokken, zodat we met zonsopgang bij de top konden zijn (+- 4 uur lopen). Alsof de klim nog niet moeilijk en gevaarlijk genoeg was! Het viel eerst nog mee, maar de beklimming was zeker stijl. Jammer genoeg geen foto's van de beklimming, aangezien het donker was.
Echt, we waren al snel kapot. Maar het moeilijkste moest og komen. de laatste 100 meter loop je puur door het as heen, waarin je tot over je enkels in weg zakt. En dit was geen lopen meer te noemen. Op handen en voeten met de zaklamp in de mond was de enige oplossing (of een hoofdlamp, maar hebben jullie mij ooit zo voorbereid gezien?). Het was prachtig en gekheid tegelijkertijd.
Aangekomen aan de top, was er even teleurstelling dat er zoveel stoom in de krater stond dat maar een paar meter van de 500 meter diepe krater te zien was. Maar die teleurstelling verdween snel na het zien van het uitzicht, vooral met zonsopgang.
En toen moest de terug weg nog komen. Deze werd puur afgelegd op karakter, alle kracht was allang verdwenen. Het was heel mooi dat we nu ook konden zien, wat we dan precies hadden afgelegd in het donker. Zo bleken we echt over prachtige paden te hebben afgelopen, maar ook langs diepe afgronden die je in de nacht toch echt niet gezien had.... De laatste paar honderd meter werd achteruitlopend gedaan, want de knieën konden het echt niet meer aan. Het enige wat ons er nog doorheen sleepte (liep met 2 andere Nederlandse jongens en een Canadese vrouw) waren de grappen en grollen van de geweldige gidsen.
IK zou zeggen de beste tocht ooit, maar we blijven voorzichtig dus laten we het houden op: een van de beste tochten tot nu toe. Je weet maar nooit.

De volgende stops die ik ondertussen al gehad heb zijn stadje Solo, Surabaya, labuanbajo, komodo national park. Momenteel zit ik in het stadje Kuta op Lombok. Maar hierover volgt snel meer, voor nu hou ik het even voor gezien. Ik zal nog proberen wat foto's erdoor te krijgen, als ze er nog niet zijn: ze komen snel!